Met een toeterende rode Canta de Tuschinski in

Mocro komt op straat leuk wit meisje tegen. Leuk wit meisje: “Kom vanavond naar de Jimmy dan.”

Dat is het tamelijk briljante uitgangspunt van de film De Libi, vertaling Het Leven, een komedie helemaal over het Amsterdam van nu.

Het is namelijk voor een normale witte sterveling al een godsgeschenk om de doorbitch van de Jimmy Woo te mogen passeren, voor een normale Mocro-sterveling is dat in de regel een brug te ver.

Het begint allemaal met een goed pak, zo blijkt uit de film, en de dresscode in Tuschinski is vanavond dan ook black tie. Elke gast vanavond komt straks met twee vingers in zijn neus de afterparty in de Jimmy binnen.

Ik kijk geamuseerd toe, als opeens een toeterende rode Canta de Reguliersbreestraat in komt crossen. De drie hoofdrolspelers maken een stevige V-bocht en rijden zo de loper op.

Altijd leuk als je, ook bij de zoveelste première in Tuschinski, vrolijk verrast wordt.

Op de trappen kom ik regisseur Norbert ter Hall tegen. Er volgt een gesprek vol verbazing en verwarring, maar ik zal het samenvatten.

Sabri Saad El-Hamus, Egyptisch acteur, bekend van Shouf Shouf!, Pleidooi en wat niet, heeft dus drie kinderen in de filmindustrie.

Drie.

Zoon Shahine speelt dit najaar de hoofdrol in Ter Halls Belofte van Pisa, zoon Shady is de regisseur van de film deze avond en dan is dochter Ashgan ook nog scenarioschrijver.

Ter Hall: “Drie kinderen! En niemand heeft dat in de gaten!”

Ik vertel dat ik dat mooi ga opschrijven.

Ter Hall: “En wie gaat dat als eerste opschrijven!?”

Ik vertel dat ik mijn bronnen nooit, nooit zal prijsgeven.

Ik neem plaats in de zaal. Achter me: “Ik heb wel mijn IMDB-credit, die heb ik. Assistent-editor, daar zoeken ze niet op, hoor. Ja, mijn moeder.”

Ik heb zin om iedereen hier een knuffel te geven.

Host Massih Hutak, tevens columnist van deze gazet, opent het bal. “Dit is de eerste speelfilm van bijna iedereen, dus shout out!”

We shouten out.

Deze première is toch al anders dan al die andere hier, enthousiaster, vrolijker. Het joelen, het lachen, het begint al bij de openingstitels als de naam van regisseur El-Hamus in beeld komt.

Alsof Ajax scoort.

De rode Canta blijkt een van de sterspelers in de film, die de draak steekt met zo veel vooroordelen als mogelijk. Erg grappig allemaal, al was ondertiteling handig voor iedereen boven de veertig, en voor kazen in het bijzonder.

El-Hamus, in zijn dankwoord: “Ik sta fucking in Tuschinski! Waar ik mijn eerste film zag, De Kleine Zeemeermin.”

Schitterend gestuiter.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl