Deze stad. Zoveel werelden naast elkaar

Hans van der Beek doet elke dag verslag van feesten, presentaties en andere belangrijke bijeenkomsten in Amsterdam. Vandaag: lancering No Excuses.

Ik wacht op de trein op Muiderpoort. Voor me staan drie jongens te geinen, pubers, pukkels, mocro’s. Ze rappen hardop.

Stoer, schattig.

Ik moet denken aan mijn zonen, toen die ook twaalf, dertien waren en opeens hardop gingen rappen. “Jullie weten dat jullie in ’t Gooi wonen, toch?” zei ik.

Goed, hartstikke vrolijk allemaal en we gaan de trein in. De jongens rappen verder, maar nu ook tegen het meisje waar ze naast zijn gaan zitten. Het wordt al snel seksueel en onprettig. Het meisje staat op en loopt weg.

Jongens lol.

Ik zeg dat het net nog grappig was, maar kom op, dit is toch niet leuk meer?

Eerst lachen ze me uit en daarna gaat de rap over mij. Ik hoor witte, bejaarde hond. Een vriendje maakt het vers af. Ik versta het niet helemaal, maar iets moet er in mijn kont.

Muiderpoort-Centraal duurt maar een paar minuten.

Agressief zijn ze niet, voor hen is dit maar een potje dollen, maar wat blijft hangen is toch het totale dedain voor witte bejaarden, en jonge meisjes.

Ik ben overigens op weg naar een boekpresentatie over work-outs voor zwangere vrouwen. Want zelfs als je zwanger bent, kun je best nog in shape blijven. De titel: No excuses.

Deze stad. Zoveel werelden naast elkaar.

Knopje om en ik stap The White Door binnen. Het welkomstdrankje is een shotjesglas met havermelk, banaan, ananas, blauwe bes en honing. Het heet Sweet Daisy en is vernoemd naar Daisy, de dochter van de sportende moeder.

Ik at er een. Binnen neem ik nog een hapje van een stukje roggebrood met iets erop en een aardbei. Prima verder.

Warner Hahn, profkeeper en vader in kwestie, heeft het eerste exemplaar in handen. Openingszin: “Marit is een hele sportieve vrouw die heel snel zwanger werd.”

Dat is heel veel informatie in één zin.

Er volgt meer informatie. Marrit kreeg last van zwangerschapskwaaltjes, maar door het sporten werden die kwaaltjes minder. Dat ging ze onderzoeken, ze dook er helemaal in. Wat mag ik wel eten, wat mag ik niet eten en hoe groot is de baby nu?

Dat alles werd dit boek.

Hahn: “Die uitspraak van Pippi Langkous: ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.’ Dat is Marit. Ik ben trots op je.”

Nicolai zelf wil iedereen bedanken die met haar heeft gebrainstormd. “Ik moet zeggen, ik heb niet altijd geluisterd, want ik ben stronteigenwijs.”

Haar slot: “Shout-out aan alle vrouwen in de zaal, voor alle ballen die ze omhoog moeten houden!”

Ik shout out.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl