Ans Markus heeft een voorliefde voor blinddoeken

Opeens staat Ans Markus naast me. “Wist je dat ik aan handvaardigheid deed?” vraagt ze. Ik vraag wat ze bedoelt.

“Nou, dit.”

Ze wijst rond in haar atelier, want daar zijn we voor de presentatie van haar boek. We staan tussen haar schilderijen, tientallen en tientallen, portretten, van koningin Beatrix, Herman van Veen, Job Cohen, maar vooral van zichzelf en niet zelden gewikkeld in een beetje doek.

Zeker wist ik dat. Ik was zelfs al eens hier. Ik moest voor Schuim bij haar buren, uitgeverij Rubinstein, zijn en toen trok haar man me naar binnen, er was werkelijk geen ontkomen aan.

Markus: “Ja, dat doet hij.”

Ik vertel er maar niet bij dat ik tot dat moment inderdaad niet wist wat ze schilderde, en zeker niet zo technisch begaafd. Ik wist alleen dat Markus en haar man erg graag borrels bezoeken.

Ik zie nu ook een Christus aan het kruis en Markus met een hoedje van papier. Ze houdt ook erg van blinddoeken.

Wybe Tuinman, de man van Markus, komt me een A4’tje brengen. Hij wijst naar de voorgedrukte aanhef. “K. Het is Markus met een k.”

Je schrikt toch.

“Heb ik het wel eens met een c geschreven?” vraag ik, en ik maak me op voor excuses, niet mijn eerste op dit terrein.

“Dat weet ik niet,” zeg Tuinman. “Maar het is Markus met een k. Hier, neem dit papier maar mee.”

Ik bedank hem.

Daar is Sladjana Labovic van uitgeverij Unieboek. “De catering is door De Vrouw met de Baard. Ze kregen een 8,5 van Hiske.”

Je kunt dit gerust beïnvloeding noemen.

Labovic gaat speechen. “We kennen Ans Markus al ons hele leven, maar wie is ze nou? Mysterieus, stijlvol, en ze bleek ontzettend lief en benaderbaar.”

Markus staat ernaast, handen op de rug.

Labovic: “Hierbij richt ik de Ans Markusfanclub op, met mezelf als voorzitter. We zoeken nog een naam. De Markantjes of de Markante Kwasten.”

Dat wordt nog even verder brainstormen.

Het eerste exemplaar is voor Markus en het tweede voor Barbara van Beukering, die vertelt hoe ze als klein meisje bij haar oma de roddelbladen ging lezen, want die kwamen er thuis niet in. Story, Privé, ze hadden allemaal een society­rubriek met BN’ers op gala’s en ­premières.

Vaste gast in die rubrieken was een fascinerende vrouw met zwart­omlijnde ogen. Van Beukerings ­fascinatie voor Ans Markus was ­geboren.

Nu begrijp ik waarom Van Beukering meteen toen ze hoofdredacteur van Het Parool werd deze rubriek introduceerde: zo vaak mogelijk Ans Markus met een glas in de krant.

Het lukte glansrijk.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl