Zodra het over zwangerschap gaat, worden mensen een kind

Het is negen uur 's nachts, mijn lichaam snapt het nog niet helemaal, en bij de ingang van Baby Villa staat een man met een dienblad champagne.

"Het is alcoholvrij, hoor," zegt ­Katelijn Wilhelmy, van de pr.

Dat moest er nog eens bij komen, Katelijn.

Het persontbijt op de Negenmaandenbeurs bestaat uit brownies, wafeltjes met strooigoed en babytosti's. Zodra het over zwangerschap gaat, worden mensen een kind van zes.

Wilhelmy vraagt of ik de Papa Lounge wil zien. Graag! De Papa Lounge is een stand met kinderstoeltjes en een paar poefen. Hier worden deze hele week colleges ­gegeven: alles wat je moet weten als je vader wordt.

Dat je leven voorbij is, begin daar maar mee dan.

Ik verplaats me naar de Hema-stand. Opeens, hard: "Dit is de Hema! Altijd prijs!"

Jan Versteegh test de microfoon. Die moet wat worden afgesteld.

Hier serveren ze taart, tompoesjes, eenhapsgebakjes en soesjes bij de koffie. Zeg, die zwangeren mogen dan vlekkeloos tien kilo aan­komen, de rest van ons moet gewoon alert blijven. De soesjes zijn dan wel weer glutenvrij.

Een fotograaf vraagt of Versteegh even bij de hydrofieldoekjes wil gaan staan. En er eentje vastpakken. En nu met twee handen. En iets vrolijker kijken. En nog een beetje.

Ik sta er geamuseerd naast. Versteegh: "Dit is net de schoolfotograaf, dit. 'Lachen voor je ouders! Die moeten het kopen!'"

De Hema zet dit jaar vol in op de hydrofieldoekjes. Die zijn onmisbaar voor poep, kots en kiekeboe. Versteegh: "Als onze Lulu huilt, leggen we zo'n doek twintig seconden over haar hoofd. Wat is dit interessant, denkt ze dan, en het huilen stopt. Gratis tip."

Helemaal bijgepraat over hydrofieldoekjes wandel ik naar de hal, voor het spektakelstuk. Schilderende baby's. Ik reken op niet minder dan een kliederpartij.

Op de grond ligt een groot wit doek. Dat moet het schilderij worden. Een medewerker spuit alvast wat flessen verf leeg over het hele doek. Ik vind dat foetelen, maar goed.

Daar zijn de vijftien baby's, in witte overall. En we zijn los.

Het spul glibbert over de verf en het is maar goed dat die verf eetbaar is, dat wordt al snel duidelijk. De eerste baby's haken af. Die beginnen elkaar te beschilderen. Moeders, in plastic poncho, schieten te hulp.

Twee monteurs bouwen er ter plekke een gouden lijst omheen; nog een plakkerige handtekening van de vijftien kunstenaars en dat was het.

Hoogste tijd voor een slaapje. Naast me, een moeder tegen haar baby in vijf kleuren: "Jij bent moe, hè. Jij bent moe, hè. Jij bent hart-stik-ke moe."

Anders ik wel.

Tips? schuim@parool.nl