Max Verstappen is strenger beveiligd dan Bill Clinton

Zonder legitimatie géén toegang, de mededeling bereikt me meermaals. Als ik ergens kom waar ook een lid van het Koninklijk Huis rondwandelt, moet je inderdaad vooraf je gegevens sturen, zodat de veiligheidsdienst je kan scannen. Maar zelfs dan hoef je je ter plekke niet te legitimeren. Vandaag wel. Voor Max Verstappen.

Max Verstappen is een achttienjarige Limburger. Hij kan heel goed autorijden. Zijn 'high security event' is strenger dan die keer dat ik een bijeenkomst met Bill Clinton bezocht.

Ik meld me bij een meisje met een iPad - die, potjandikkie, niet naar mijn paspoort vraagt. Ik spreek daar mijn teleurstelling over uit. Gastenlijstmeisje: "Als je wilt, mag je hem laten zien, hoor. Het is meer ter preventie. Het schrikt toch af."

Het is allemaal te doen om een horloge trouwens, de Tag Heuer Red Bull Racing Watch Collection, in het bijzonder de Red Bull F1 Team Edition, en dan al helemaal de Tag Heuer Max Verstappen Edition. Die is limited. De catering is van Van Dam.

De presentatie. Wat vindt Verstappen van zijn limited edition horloge? "Hij ziet er niet zo heel verkeerd uit. Met wat oranje erin. Dat is leuk voor de Nederlandse fans."

En wat iedereen altijd wil weten: welke auto rijdt hij privé? "Een ­Aston Martin. Hij rijdt goed."

Ik bestel mijn volgende Moscow Mule en twee prachtige vrouwen aan de bar vragen of ik een foto van hen wil maken met hun telefoon. Dat wil ik best, zo ben ik opgevoed, altijd twee prachtige vrouwen fotograferen als zij daar beleefd om vragen. Maar mag ik hen als verzoekje terug dan meteen op de foto zetten voor Het Parool?

Dat mag, en pas als ik naar hun namen vraag, wordt mij duidelijk dat een van hen Glennis Grace is. Ik vraag me serieus af of ik dit werk ooit onder de knie krijg.

Kijk dan, Regi Blinker en Khalid Boulahrouz. Die herken ik meteen!

Leuk, denk ik, ook een voetbalhistorische foto, dus ik pols Blinker. Hij wil wel, maar dan moet ik zelf Boulahrouz vragen. Wat ik keurig doe.

Maar Boulahrouz wil eerst zijn gesprek afmaken, hij komt zo bij me, wacht maar even. Wat ik keurig doe.

Dus daar sta ik, voor lul, ook nog tijdens zijn derde gesprek, en zijn vierde, en vijfde.

Vorig jaar - ik heb dat uitgerekend - heb ik zo'n 3500 mensen gestoord met de vraag of ik hen mocht fotograferen, in de regel met groot plezier.

Sommigen zeiden nee. Die waren duidelijk.

Sommigen wilden mij vooral even op mijn plekje zetten. Dat waren voetballers. Ach, een ander staat in de file.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl