'Happy Bach Day!'

Met klassieke muziek heb ik niet zoveel, met brouwerijen dan weer wel, dus vol goede moed aanvaard ik de reis naar Noord.

Tussen de ketels van brouwerij Oedipus gaat een handvol leden van het Nederlands Philharmonisch Orkest enkele stukken van Bach spelen. De man is jarig, voor de 333ste keer alweer.

Het gaat om de triosonate in G BWV 1038, de triosonate in c (Musikalisches Opfer) BWV 1079, enkele delen uit de cellosuite nr. 2 in d voor altviool en het adagio uit de solosonate nr. 1 voor viool.

Deze vorige alinea heb ik gecopypastet. Dat leek mij voor iedereen het beste.

Een erg goed idee wel, live klassieke muziek in een bierbrouwerij, en het concert is dan ook uitverkocht. Een klavecimbel, muziekbladstaanders, een zaal vol stoelen en twaalf bieren van de tap, naast rekken vol pallets.

Ik reken het goed.

Fluitist Leon Berendse: "Allemaal happy Bach Day!"

Publiek: "Happy Bach Day!"

Berendse: "Ik ga een aantal verhalen over Bach vertellen en die kunnen waar zijn, maar ook niet."

Ik vind het een uitstekende ­opening.

Het is meteen duidelijk dat de musici graag een bruggetje slaan tussen Bach en bier, en dat snap ik.

Berendse: "Bach solliciteerde ooit op de baan van componist Heinichen. En dat schijnt een voorvader van Freddie Heineken te zijn."

Dit moet beter kunnen, lijkt me zo, en gelukkig is daar cellist Björn Schwarze: "Bach werkte als cantor in Weimar en in zijn contract stond dat hij jaarlijks recht had op dertig emmers bier. Historici hebben uitgerekend: dat is vijf liter per dag."

Applaus!

De muziek is trouwens prachtig. Maar serieus: prachtig.

De cellist zit net in een subtiele solo en dan gebeurt het. Natuurlijk gebeurt het. Ik verslik me in een slok tripel.

Hoesten. Hoesten!

Meteen kijken mensen om en ik voel me weer het jongetje van acht op zondagochtend tijdens de preek van meneer pastoor. Probeer dan nog maar eens te stoppen. Ik zag daar trouwens weinig Liefde Gods in, in die blikken. Daar begon bij mij atheïsme.

En misschien zit daar ook wel mijn drempel naar klassieke muziek. De mensen, en hoe ze alles te serieus nemen.

Dus ik naar buiten hollen, uithoesten.

De vrouw van de orkest-pr, de schat, komt achter me aan, met een glas water.

Het is psychisch, legt Ciska van der Have uit. Als ze een concert geven in het Concertgebouw, schiet de een na de ander in de hoest. Hoe meer ze proberen het te onderdrukken, hoe meer ze moeten hoesten.

"Maar als we in Paradiso spelen, hoeft niemand ooit te hoesten. Echt, het is psychisch."

We roken gezellig een sigaretje, tegen de hoest.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl