Theaterconcert Hotel Spijkers: hoge pieken en diepe dalen

Een doordrenkte reiziger komt aan bij zijn hotel, waar excentrieke muzikanten al staan te spelen. Samen gaan ze de nacht in, hartstochtelijk zingend over liefde en over sterven, de mooie, maar zeker ook de donkere kanten van het leven.

De derde solo van Ashton Brother Joost Spijkers, met zijn vorige won hij de Poelifinario Kleinkunst, is opnieuw een flink gepimpt theaterconcert. Zijn geweldige musici dwalen als personages om hem heen, levensgroot geprojecteerde animaties scheppen de sfeer. Afgebladderde kamers, louché bars, vrouwen in bruidsjurk die misschien wel nooit zullen trouwen.

Spijkers heeft roots in de Balkan. Zowel het geluid als de ziel van die regio lopen wederom als rode draad door de voorstelling. Het gaat om hoge pieken en diepe dalen. Drinken tot het ochtendgloren, om daarna te huilen om verloren liefdes. Spijkers zingt het allemaal met verbluffend gemak. Geen noot lijkt buiten bereik, hoe energiek hij ook over het podium danst.

Peer Wittenbols tekende opnieuw voor veel van de prachtige teksten. In het prikkelende Welkom hier lacht de dood onze toekomstverwachtingen uit. Kanker voelt zich thuis in vele organen en een ijsvloer is vaak dunner dan hij lijkt: ‘Jij was pas zes toen ik je vond… Wist je toen al dat ik bestond?’

Kleinere emoties

Hotel Spijkers biedt een bijna criminele overdaad aan schoonheid, die op den duur helaas wat kracht verliest. Het bombast is misschien te groot om ruimte te laten voor kleinere emoties. Ze zijn er wel, de intiemere nummers, maar die maken minder indruk dan het spektakel. Daarvoor is de act die Spijkers opvoert uiteindelijk toch iets te afstandelijk.

Wat variatie tussen de liederen door zou helpen. Een praatje, een gedicht, een iets verder uitgewerkt verhaal rond die reiziger uit de eerste scène. Nu blijft het gevoel dat Spijkers op wil roepen soms net buiten bereik van de toeschouwer.