Er broeit van alles in The Children, ook na de kernramp

De beelden van de ramp in Japan in 2011 staan nog op ons netvlies gegrift: die vloedgolf die alle huizen en auto’s wegvaagt en de explosies in de kerncentrale van Fukushima. De Britse toneelschrijver Lucy Kirkwood zag die beelden ook.

Ze inspireerden haar tot het toneelstuk The Children (2016), succesvol op West End en op Broadway, nu bij het Nationale Theater gespeeld in regie van Eric de Vroedt. Het oudere echtpaar Hazel (Antoinette Jelger­sma) en Robin (Stefan de Walle) woont in een aangenaam huisje aan de Engelse kust en krijgt daar bezoek van een collega van vroeger, Rose.

Stekelige opponenten

Er broeit van alles aan ongemak, achterdocht en onverwerkt zeer, wat je zelf al even ongemakkelijk op je stoel doet schuiven. Met de ongezond levende Rose, heerlijk gespeeld door een wat slonzige Sylvia Poorta, tegenover de in yoga bedreven en strak georganiseerde Hazel als stekelige opponenten. De wat sullige Robin stuitert als speelbal daar­tussen.

The Children is zo lange tijd vooral een stuk over ouder worden, ouderschap en over liefdesrelaties die de tand des tijds niet hebben doorstaan. Het bekende werk, zonder dat het verveelt, want uitstekend gespeeld. De omstandigheden waaronder ze hier leven geeft dit samenzijn een spannende extra lading. Mooi hoe op dit relatielandschap de fall-out van de ontplofte kerncentrale in de buurt subtiel gedoseerd neerdaalt: kraanwater mag niet gebruikt, de keukenkastjes staan vol met hamstervoorraad in deze noodwoning (hun eigen boerderijtje binnen het ‘besmette gebied’ is vernield) en de herinnering aan de vloedgolf is nog levendig. De zee die zich terugtrok en daarna ‘vernietigend terugkwam als overkokende melk’.

Generatieconflict

Eric de Vroedt kan goed uit de voeten met het actuele stuk van Kirk­wood, dat een bijzondere draai geeft aan het thema generatieconflict in tijden van Extinction Rebellion en klimaatverandering. Het oudere echtpaar Hazel en Robin meent zich veilig op weg naar de eindstreep, ‘na ons de zondvloed’ staat nog net niet op een tegeltje op hun toilet.

Ze deugen. Altijd gewapend met een plastic zak om het zwerfvuil van anderen op te rapen, biologisch boerderijtje, eigengemaakte vlierbessenwijn – tot oude vriendin Rose een bom laat barsten op de salontafel, waardoor alles begint te schuiven.

The Children is slim gespeeld in een fraai decor van Maze de Boer. Het geluidsontwerp van Florentijn ­Boddendijk & Remco de Jong geeft de voorstelling een ongelofelijke energie mee.