Een vonk, ruzie, onbegrip, en dan toch weer een vonk

Terwijl het publiek binnenloopt staat de dj – met een mengpaneel dat leunt op een verende spiraal – zachtjes te vertellen over tongzoenen met een date die hij helemaal niet leuk vond. Zij hem trouwens ook niet.

De vier dansers, sommigen in straatkloffie met regenjas, draven op en af. Ze maken een stuurloze indruk. Dat is logisch, want de voorstelling gaat over de liefde. En volgens de makers is de liefde dus een rommeltje.

Dat gegeven wordt uitgewerkt door twee koppels. Melisa Diktas en Ali Zanad ontmoeten elkaar eerst. Er is een vonk, er zijn ruzies. Er is onbegrip, en dan toch weer een vonk. Over de hele linie wordt in deze voorstelling prima gedanst, maar vooral de expressieve Diktas blijkt erg goed uit de voeten te kunnen met de danstaal van Anne Suurendonk: moderne dans die soepel invloeden uit hiphop en jazzdance absorbeert.

Bedscène

Het tweede koppel mag de relatie­perikelen uitwerken rond een decorpaneel dat is omgetoverd tot bed. Dalton Jansen probeert de bedscène naar zijn hand te zetten met een clowneske versierpoging. In de zaal krijgt hij de lachers op zijn hand, maar tegenspeelster Larissa Koopman is er al snel op ­uitgekeken.

Ondanks de dansante mogelijk­heden die zo’n bed op het toneel biedt, verzandt dit duet in een her­haling van zetten. Leuk is dan weer het kussengevecht waar alle dansers vrolijk aan beginnen. Het spelletje ontspoort: op het laatst wordt er ­stevig op los gemept.

Als de boodschap dat liefde een rommeltje is niet duidelijk wordt door de dans, dan wordt het beoogde 12+-publiek wel bijgepraat door dj Tom van Wee. Diens teksten, vooral de liedteksten, zijn helaas erg letterlijk. In combinatie met de kabbelende technobeats en een galm die constant op standje ‘kathedraal’ staat, pakt Van Wees zang nogal weeïg uit. Suurendonks best wel stoere dans had een minder gelikte muzikale omlijsting verdiend.