Op de fiets naar het laatste feestje van de stad (voor nu)

Er zijn in Amsterdam een hoop bitterballen over; het ene na andere feestje wordt afgezegd.

De awards van de Dutch Directors Guild, een expo van Jan Cremer, een speciaal KNVB-­certificaat voor SC Buitenveldert, de opening van Saints & Stars dat gym naar de next level brengt. Allemaal gecanceld. Zelfs de expo Eat Love Die, over vergankelijkheid, sensualiteit en dood, op begraafplaats De Nieuwe Ooster nog wel.

Ook de feestjesverslaggever is een coronaslachtoffer.

Ik voorzie een grote witte pagina, als een uitnodiging voorbijkomt van de opening van een giftshop. Ja, het gaat door. Ja, ze hebben zelfs Coby voor de bingo besteld. Nee, ze verwachten niet heel veel mensen, en de regel is: schudt geen handjes.

Ik spring op de fiets – geen tram, jij 50-plusser met gehavende longen! – naar het laatste feestje in deze stad.

Onderweg wordt het straatbeeld overheerst door jongelui. Die denken vast: mooi, dat wordt woonruimte.

It’s a present!, zo heet de winkel, staat fier op de gevel, in roze. Bij de ingang staat een rek vol kokosnoten, gevuld met een vetplantje. Ah, zo’n giftshop.

Binnen meer plantjes en nog meer plantjes en het boek How to raise a plant. Verder veel mokken en knuffels en Tony’s Chocolonely.

Dat van die ‘Nee, we verwachten niet heel veel mensen’ klopt. Ik word een beetje nerveus, ik moet zes volle foto’s.

Het zijn barre tijden.

Daar is mede-eigenaar Richard Onderstal. Ik ga meteen de mist in en geef hem een hand. Zo snel gaat dat.

Onderstal: “We hebben nog getwijfeld of het door moest gaan, maar we volgen gewoon: tot honderd man. Maar er zijn genoeg afmeldingen. En alles was al geregeld, en betaald.”

Het probleem van velen.

Ik zie nu ook poesjes die met één arm zwaaien, een dansend paartje voor op de huwelijkstaart en een bakje borrelnootjes.

Tja, wat doe je?

Er steekt gelukkig een lepel in.

“Nou, dan moeten wij maar een diepte-interview doen,” zegt Coby van Dam, coryfee van de bingo in gaykroeg Queen’s Head waar de hoofdprijs regelmatig een zwarte ­dildo is ter grootte van een onderarm; ik kom er graag.

Kijk, daar is een trap naar beneden, een gele. In het souterrain staan meer glazen en mokken om een kennis blij mee te verrassen.

“Wil je nou nog dat diepte-interview?” Daar is Coby weer.

“Mag ik een suggestie doen? Je moet een foto nemen van de tieten- en kuttenafdeling.”

Excuus?

“Heb je dat niet gezien? De vagina-collectie!”

Ik volg Coby door de zaak. Even later kijk ik naar stapeltjes T-shirt en sokken met tekeningen vol intieme delen in al hun diversiteit.

“Dat wil ik wel voor de bingo!” zegt Coby. Het is inderdaad weer eens wat anders dan een vibrerende zwarte onderarm.

“Begrijp je?”

De zaak is alsnog vrolijk vol gestroomd. De hapjes zijn vegetarisch.

Op de stoep maak ik kennis met een paar jonge werknemers en hun aanhang. Ook zij moeten de reflex van handen schudden afleren. Alleen Alidtcha Binazon gaat de boks en elleboog soepel af, vertelt ze. Ik voel me dan meteen aangesproken: “Anders dan bij ons, oude witte mannen, bedoel je?”

Binazon: “Bij mij ziet het er gewoon niet zo ongemakkelijk uit.”

De beste samenvatting van deze malle dagen tot nu toe.