Het Boekenbal 2022: dit jaar kan Freek de Jonge nergens doorheen schreeuwen

Hans van der Beek doet verslag van belangrijke feesten in Amsterdam. Vandaag: het Boekenbal.

Het thema dit jaar is Eerste liefde. Elk Boekenbal heeft een thema, daar moet je het nu eenmaal mee doen.

Nou goed, mijn eerste verkering was op mijn dertiende. Ik herinner me vooral hoe zo’n plaatjesbeugel best raar aanvoelt. (Tien jaar later stierf ze aan een overdosis. Wir Kinder vom Bahnhof Heerlen, de schmutzige jaren tachtig.)

Zo, de kop is eraf.

Daar is Joost van Bellen. Wil hij misschien iets zeggen over zijn eerste liefde? Van Bellen: “Mateloos. Mateloos.”

Korte stilte: “Dat is het.”

Tien minuten later: “Oh nee, wacht, ik heb een beter woord. Verstikkend!”

En zo vat zo’n thema het hele spectrum van de literatuur toch mooi samen.

Solomonica de Winter, op de dansvloer: “Ik was vijftien. We waren twee jaar samen en toen brak ik zijn hart.”

Alma Mathijsen: “Iemand moet het doen.”

Mooi, het bal kan beginnen.

Er is geen zaalprogramma dit jaar. Voorheen in de Stadsschouwburg was het Boekenbal in twee stukken geknipt. Een programma in de grote zaal met muziek en sprekers, en daarna gekkigheid op de dansvloer.

Dit jaar in Escape hebben we alleen de dansvloer. Het heeft ook voordelen. Zo kan Freek de Jonge nergens doorheen schreeuwen.

De zaal druppelt vol. Op het podium is wel al een bewegend tafereel aan de gang. Zo’n twintig jongelui beelden een eerste liefde uit. Twee bij een campingtent, twee naast elkaar in de schoolbanken, twee rommelend op de bank.

Gezelligheid.

Bij de bar staat Eveline Aendekerk, de CPNB-directeur met de achternaam die mijn papenhart telkens weer doet huilen van geluk. Zijn er nog speeches?

“Nee, dat doen we niet, dat past hier niet. Er komt straks wel een speech van me, maar dat is een opname. Een soort Pastorale, en dat gaat over in Donna Summer.”

Deze directeur weet het boekenvak werkelijk uitstekend te verkopen.

Hoewel, toch één dingetje.

Het oude Boekenbal had zowat het mooiste rookhok van de stad. Het Ajaxterras van de Stadsschouwburg, met een paar regenschermen. Er zijn nu eenmaal een hoop liefhebbers van de sigaret in de wereld van de letteren, noem het: kont tegen de krib.

Maar waar in vorige edities de rookplek in de loop van de avond het tweede epicentrum van het bal werd – na de dansvloer uiteraard –, worden de rokers deze edities afgescheept met een holle doorgang aan de zijkant, met afvoerbuizen en beton en tralies. Iets te letterlijk een afwerkplek.

En toch nog iets. De charme van het Boekenbal was altijd dat heerlijke struinen door gangen, trap op, trap af, nog meer gangen, hier een zaaltje, daar een zaaltje. Dat is in Escape bijzonder behelpen.

Het woord op het podium is aan Dries Roelvink, auteur tenslotte van zijn eigen biografie. Oh, toch niet. Hij zingt een lied, Een beetje verliefd. Het publiek moet duidelijk nog loskomen (22.02 uur).

Dan, op een groot scherm, verschijnt Aendekerk. “Liefde is het ultieme antwoord op oorlog en haat,” zegt ze. Dat slaat op de oorlog in Oekraïne.

En: “Mag ik een applaus voor iedereen in het boekenvak.” Tussendoor zingen Wouter Hamel en Berget Lewis Ik heb je lief, de Pastorale dus, met op de achtergrond kleurrijke planeten en hartjes in rode kleuren, en dan komt er confetti uit de lucht, en klinkt inderdaad Donna Summer.

Ze voelt liefde.

Dan komt het op zo’n dansvloer al snel goed, en met I will survive al helemaal, maar een volgende keer toch liever niet meer in Escape, alstublieft.